Konieczność posiadania ponad 100 uli

Pasieka, aby była stabilna i przynosiła dochody w wysokości pozwalającej dbać o pszczoły oraz utrzymać się pszczelarzowi, musi liczyć ponad 100 uli. Jest to ilość do zaopiekowania i obsłużenia przez jednego pszczelarza, ale wymaga w zasadzie poświęcenia pasiece stu procent czasu i ogromu energii. W czasie miodobrania przez ręce posiadacza pasieki przejść musi ponad 1000 ramek, które trzeba zebrać, przetransportować, odsklepić i odwirować. Taka ilość pracy przy ulach powoduje, że zajmując się pasiecznictwem, trudno znaleźć czas na inne hobby czy zajęcia.

Wpływ osłabienia zimowego na stabilność działania pasieki

Stabilność liczebności pasieki jest zmienna. Zazwyczaj stała w okresie lata i jesieni, ale okres zimowy jest prawdziwą próbą dla uli. Dopiero wiosenny przegląd pasieki pozwala ocenić, jak rodziny przetrwały zimę. Dlatego już w marcu dokonuje się podziału rodzin na silne, średnie i słabe, sprawdza się osyp zimowy – ile robotnic zginęło w czasie zimy – oraz kondycję mieszkanek uli. Zależnie od profesjonalizmu pszczelarza oraz ostrości zimy przetrwa określona część rodzin. Ta pozimowa niepewność oraz trudny do przewidzenia procent rodzin, które przetrwają ten czas i będą silne na wiosnę jest jedną z najważniejszych wad pszczelarstwa i pewną formą ryzyka wpisaną w prowadzenie pasieki.

Choroby rodzin pszczelich

Kolejną wadą w stabilności prowadzenia biznesu pasiecznego jest fakt pojawiania się licznych chorób pszczelich. Ze względu na liczne modyfikacje genetyczne i hodowanie jak najefektywniejszych pszczół, wzrosła wrażliwość roju na choroby wirusowe, bakteryjne i pasożytnicze.
Powszechna jest warroza, pasożyt pszczeli, który osłabia i stopniowo wyniszcza rodziny pszczele. Najgorszą chorobą jaka może się trafić w pasiece, jest jednak zgnilec amerykański pszczół. Jest to infekcja roju, która niemal nie poddaje się leczeniu, dodatkowo wyjątkowo szybko roznosi się pomiędzy ulami. Jest ona na tyle dużym zagrożeniem dla rodzin, że na obszarze jej występowania stawia się znaki ostrzegawcze informujące o wystąpieniu ognisk zgnilca amerykańskiego pszczół. Zarażone rodziny najczęściej zostają wytypowane do likwidacji. Czasami zdarza się, że z powodu zgnilca, dla dobra ogólnej populacji pszczół, całe pasieki poddawane są likwidacji.

Prowadzenie pasieki jako zajęcie czasochłonne

Ostatnią z wad prowadzenia pasieki jako sposobu na utrzymanie się, jest fakt, że aby czerpać dochody ze sprzedaży miodu i innych produktów pszczelich trzeba włożyć w to zajecie ogrom sił, czasu i pracy. Samo dbanie o ule, zajmowanie się rodzinami, miodobranie powodują, że bartnik niemal nie ma czasu na cokolwiek innego. Oprócz zajmowania się ulami pasiecznictwo to jednak także prowadzenie sprzedaży miodu, staranie się o rynek zbytu, walka o klienta czy sposoby dystrybucji swoich produktów wśród klientów.